دل من بــر سر ایــن دار صفایـــی دارد         وه که این شهر چه بام و چه هوایی دارد

خانه ی پـــــیر زنی خلوت زاویــۀ مــن         هرکه شد وحی به او غار حرایــــی دارد

شب که شد داد زدم کـوفه مـیا کوفه مـیا         مرغ حق دردل شب صوت رسایی دارد

پیکرم تا به زمین خورد صدا کرد حسین         شیشه از بـــــــام که افتاد صدایـــی دارد

پشت دروازه مــرا فاتـحه ای مهمان کن         تا بــــــدانند که ایــن کشتــه خـدایی دارد

هم سرم بی بدن وهم بدنم بی کـفن است         حالم از قسمـــــــــت آینـــــده نمایی دارد

دید خورشید کـه در بردن این نامه شدم         دست بــــــر دامـن هر ذره که پایی دارد

همه از شش جهـتم فیض عظیـمی بردند        مسلـــــم اینجا حـرم و کرب وبلایی دارد

درجمال تو جلالی است که سرمیخواهد        دلبــــر آن است که شمشیر و قبایـی دارد

سر تصویر سلامت زشکستم غم نیسـت        حُسـن تو بهـــتر از این آینه هـــایی دارد

گر بریدند پر و بــــال مرا شکوه چرا؟         قله ی قــــــاف تو سیـــمرغ فــدایی دارد